Op de hoek van de steeg waarin de Riad Zarha Meknes lag, was zo’n typisch Marokkaans buurtwinkeltje waar je alles kan vinden wat je onverwacht nodig hebt als de soeks en markten gesloten zijn. De toonbank sluit de deuropening af. In de duistere ruimte erachter hangen onder het gewicht van blikken en flessen bezwijkende schappen. De winkelier zelf resideert op een krukje tussen stapels dozen. Vanaf het dak van de B&B kon ik het winkeltje net niet zien, verborgen als het was door een boog die de twee kanten van de steeg op z’n plaats hield. Maar ik zag wel een rij mensen boven de boog uitkomen. Zij stonden tegen de muur aan de overkant te wachten, terwijl ze zich ledig hielden met het uitwisselen van buurtnieuwtjes. Waarop stonden zij te wachten? Op brood natuurlijk. Ze hadden hun geknede en tot ronde discussen gevormde deeg hier gebracht. Toen er genoeg binnen gekomen was, ging het winkeltje tijdelijk dicht en werden de broden naar de bakker gebracht. Waar? Geen idee, maar het moet dichtbij zijn geweest. Daar zouden de broden ongetwijfeld gebakken worden zoals ik getekend had in Moulay Idriss. Geen wonder dat de Marokkaanse broden hier veel lekkerder zijn dan in Nederland. (47)