Alhoewel in luttele jaren na de dood van de profeet Mohammed Azïe tot en met Oezbekistan was bekeerd tot de Islam , ging de verovering en bekering van Noord Afrika, niet van een leien dakje. Pas tijdens de Oemmajaden lukte het eindelijk om de Maghreb te doorkruizen. Maar de Berbers lieten zich niet makkelijk de wet voorschrijven en na de eerste veldtocht duurde het nog een eeuw eer de Islam voorgoed in de Maghreb postvatte. Die eerste veldtocht onder leiding van Oeqba Ibn Nafi sprak echter zeer tot de verbeelding. Nafi was zoals gewoonlijk van een smetteloze afkomst. Geboren in Mecca in dezelfde stam als de profeet viel aan hem in 670 de eer te beurt om de banier van de Oemma naar het Wilde Westen te brengen. Na de Libische woestijn te hebben doorkruist besloot hij om een bruggenhoofd te stichten. Het werd Kairouan in Tunesië. De stichting van die stad is doordrenkt met magische mythen. Van daaruit voerde hij zijn troepen in westelijke richting. Ten zuiden van het huidige Agadir bereikte hij tenslotte de Atlantische Oceaan. Hij reed zijn paard de branding in en riep: ‘ Als de zee mij niet had tegengehouden zou ik door zijn gereden om het woord van God tot in alle onbekende koninkrijken van het Westen te brengen en het heidendom daar te bestrijden.’ Daarop draaide hij om en duurde het nog wel een eeuw eer Moulay Idriss uiteindelijk de Berberneuzen dezelfde kant uit kreeg. Onderschrift: Volgens mij reed Oeqba Ibn Nafi hier bij Tifnite tussen de mondingen van de Oued Sous en de Oued Massa de zee in (27 Marokko ZW)