De ruïne van het tempelcomplex van Amrit was voor reisgenoot Willem de plek waar alle indrukken van de reis een basis kregen. Eigenlijk wil hij er zo snel mogelijk terugkomen met zijn botanistentrommeltje om de plek in alle rust te kunnen bestuderen. Amrit ligt bovenop bronnen waarvan het water een paar honderd meter verderop in de Middellandse Zee terecht komt. Het was 5000 jaar geleden een grote Caanaïtische stad. Tempelresten en een fraai vormgegeven waterbassin getuigen ervan. Het is een stil bijna onaangeroerd terrein in een groene kuststrook waar de wilde cyclamen tussen de bouwstenen groeien, allerlei insecten welig tieren, het water helder stroomt en zo nu en dan een familie komt picknicken. De kleinschalige bedoening van mens, flora en fauna lijkt hier sinds het begin der tijden in harmonie te existeren. Amrit schijnt er zomaar onbeheerd bij te liggen, maar een club vrijwilligers uit de buurt heeft zich erover ontfermd. Zij krijgen een steuntje in de rug van de regering en de EU. Die hulp is door de sancties nu opgeschort. Het bezoek was een geschenk aan ons van Ibrahim. Amrit stond niet op het programma, maar hij dacht dat het ons wel zou bevallen.