Malika en Jamal Moussali wilden meer dan een thuishaven bieden aan Britse rotswandbeklimmers. Hun oorspronkelijke ambitie was de boeren in de buurt te betrekken bij de restauratie en zo de kennis van traditionele bouwtechnieken nieuw leven in te blazen. Zij zijn niet de enige Marokkanen die daarmee bezig zijn. Er is een grote honger naar traditionele kennis. In het moderne Marokko trekken oud en nieuw nog naast elkaar op. Maar voor hoe lang nog? Daarom is het bemoedigend om te zien dat respect voor het verleden leeft. Vooral in gebieden die wel bezocht worden door toeristen, maar niet overspoelt zijn, kwam ik dit keer op keer tegen. Toen het Jamal en Malika gelukt was met de restauratie wilden ze doorpakken op het sociale gebied met de vrouwen. Ze wilden dat de vrouwen hun kennis van het maken van decoratieve en gebruiksvoorwerpen in zouden zetten voor de markt om ze daarmee een inkomen te verschaffen. Malika had het idee om bijv. het maken van arganolie gezamenlijk in de Agadir te doen, zodat vrouwen niet alleen met elkaar contact konden hebben, maar ook zouden kunnen leren lezen en schrijven. Daarvoor richtte ze een Cooperative Feminine op. Helaas bleef het bij een droom. De vrouwen mochten van de familie oudsten wel producten leveren, maar niet uit huis weggaan om samen wat te doen. Onderschrift: uitzicht vanuit de eetzaal van Tizourgane. Onder een regen zwangere wolken worden ook hier prachtige huizen gebouwd door migranten. De oude ronde dorsvloer ligt er nog wel, maar wordt niet meer gebruikt. (33 Marokko ZW)